Zelf doen: het proces geeft de oplossing
Het bespreken en benoemen van de wensen van ieder om het samenzijn te vullen in het nieuwe wonzorgcentrum levert boeiende en ontroerende wekelijkse groepsgesprekken op. Overdag was er van alles te doen, maar ’s avonds was het stil. Er was behoefte aan sociaal contact, samenzijn, met een kopje koffie. Maar hoe, want met externe betaalde krachten viel het niet te organiseren.
Mevrouw W. zegt: “Als ik nog goed kon, dan zou ik het wel doen”.
Woonzorgmanager: “Ja, dat zou u zeker, en u was er goed in altijd, maar u heeft gelijk dat u dat niet meer kan. Maar dat is wel jammer”.
Mw. W : “Zeker, maar het is zo”.
Mijnheer T. haakt hierop in: ” Ik zou het graag doen, maar ik zit met de zorg voor mijn vrouw. En ik kan het niet alleen”.
Mijnheer B. zegt: ” Ja, ik zou het wel graag doen, maar elke week vind ik wel veel”.
De woonzorgmanager bedankt iedereen en zegt laten we er nog een week over denken en het dan weer bespreken.
De volgende week tijdens het openbare spreekuur melden zich vier mensen die 2 keer per week ’s avonds gastheer willen zijn.
Luisterend organiseren
Voor mij is dit een voorbeeld van welzijn organiseren. In het gesprek worden mensen bevestigd in het uiten wat hen beweegt en wat hen belemmert. Er wordt niet meteen naar een oplossing gezocht. Er wordt tijd gegeven om alles nog eens te overwegen en de balans op te maken. En samen komt men tot een oplossing.
