Na 70 jaar huwelijk  verhuisden mijn opa en oma van een eengezinswoning  naar een aanleunwoning omdat het volgens hun kinderen (rondom de 70 jaar oud)  niet meer ging.

Mijn oma liep na een hersenbloeding moeilijk maar verder ging het wel. Mijn opa was zijn spullen en de weg  kwijt en wist niet meer goed wat hij nou moest. Maar voor de oplossing waren hun kinderen niet nodig. Die hadden ze zelf bedacht. Mijn oma zei tegen mijn opa:  til me eens even uit bed en wees dan naar de badkamer waar een stoel stond waarop mijn opa , mijn oma neerzette. Vervolgens kreeg mijn opa nog meer verbale instructies zodat zij allebei schoon de douche uit kwamen. Niet zeuren, het ging best. Met alle aanwijzingen van mijn oma werd er gegeten, werd de vaat gedaan enz. Mijn dementerende opa volgde de instructies op en mijn oma werd verzorgd.

Het lukte door samen één  lichaam en één  brein te zijn.

Nadat mijn oma was overleden bleef mijn opa haar zoeken en na een paar maanden had hij haar gevonden. Ze waren weer samen!

© Ina Vink